Hoe asieltoeristen het kinderpardon de nek omdraaien

Inleiding

Gisteren was ik op bezoek bij een Irakees gezin met vier kinderen waarvan er twee bij mij in de klas zitten. Ik wilde kijken of ik wat voor ze kon betekenen op wat voor manier dan ook. Ik zat tegenover twee ouders die al elf jaar in onzekerheid leven. Elf jaar iedere dag opstaan met de gedachte dat het veilige leven in Nederland snel ten einde zou kunnen komen. Twee mensen die ooit de droom hadden om een mooie toekomst op te bouwen in Irak samen met hun kinderen, maar die daarvoor de kans niet kregen in een land verscheurd door oorlog en terrorisme. ‘Vroeger hadden we één Saddam, nu hebben we er 100’ zegt de moeder van de kinderen. Saddam was geen lieverdje, maar hij was in ieder geval in staat de vele stammen in het land onder controle te houden. Nadat Amerika Saddam had afgezet is het land snel achteruitgegaan. Totale wetteloosheid en de komst van IS hebben Irak onleefbaar gemaakt. Noodgedwongen vluchtte het gezin via Iran naar Nederland waar ze in 2007 asiel kregen. Met drie kleine kinderen van 4 en 5 jaar en een van 10 maanden, een helse onderneming. In 2012 gloorde er hoop aan de horizon toen het kinderpardon werd ingesteld voor kinderen die hier langer dan vijf jaar wonen. Helaas kwamen de kinderen op twee weken na niet aan die termijn en nu moeten ze terug.

Meedoen in de samenleving

Ik zie verslagenheid en veel verdriet. In het gezin wordt alleen Nederlands gepraat, ook als ik er niet ben. Alle kinderen spreken accentloos Nederlands en ze doen het hartstikke goed op school weet ik uit eigen ervaring en van collega’s. De ouders willen heel graag meedoen in de maatschappij. Vader en moeder doen allebei vrijwilligerswerk in de zorg en dat wordt enorm gewaardeerd door de gemeenschap. De grootste pijn bij de ouders is het feit dat ze hun kinderen niet de toekomst kunnen bieden die ze in Irak voor ogen hadden: zorgeloos, met een opleiding en een baan. In Nederland mag je namelijk niet meedoen op de arbeidsmarkt als je asielzoeker bent. Je bent aangewezen op een uitkering.

Somber perspectief kinderpardon

Tim Hofman wist afgelopen week meer dan 200.000 handtekeningen op te halen om herziening van het kinderpardon op de politieke agenda te krijgen. Ondertussen hebben Rutte en Habers al laten weten dat het kinderpardon niet aangepast zal worden en daarmee is het perspectief van de 400 asielkinderen die aanspraak willen maken op het pardon bijzonder zwart.

Politieke munitie

Rutte en Habers zijn bang dat Nederland een aantrekkende werking krijgt op andere asielzoekers als het kinderpardon wordt uitgebreid. Het kinderpardon zou dan als instrument gebruikt worden om een verblijfsvergunning in Nederland af te dwingen. En hier komen we op het punt van de discussie waar ik over val. 400 kinderen staan nu in het middelpunt van de aandacht. 400 kinderen zijn een politiek onderwerp geworden. Politieke munitie om partijstandpunten kracht bij te zetten. Het gaat niet meer om het welzijn van de kinderen, maar om de afspraken die gemaakt zijn in het regeerakkoord. Blijkbaar is het voor Rutte makkelijker om de poot stijf te houden als het gaat om kinderlevens dan wanneer het gaat om dividendbelasting.

Niet terug

In het regeerakkoord worden afspraken gemaakt die de visies en standpunten van de verschillende regerende partijen weergeven. Tijdens de verkiezingen genereren politieke partijen stemmen door uitspraken te doen over verschillende onderwerpen waaronder de vluchtelingenproblematiek. En laten we eerlijk zijn, de Nederlander heeft een mening over vluchtelingen. Ik vind echter wel dat deze mening te vaak gebaseerd is op een groep vluchtelingen die geen recht heeft op asiel in Nederland. Deze week kreeg ik verschillende berichten te lezen en te horen over vluchtelingen. Geen van die berichten gaat over de grote groep vluchtelingen die wèl succesvol integreren  in en participeren aan de Nederlandse samenleving. Nee, integendeel. Zo moet Aboutaleb ingrijpen omdat er een verkrachting heeft plaatsgevonden in het azc in Beverwaard¹. Dit is gedaan door asielzoekers uit veilige landen zoals Tunesië en Marokko.  De Telegraaf² meldt dat 1 op de 3 uitgeprocedeerde asielzoekers uit Marokko en Algerije de afgelopen anderhalf jaar zijn aangemerkt als verdachte van een misdrijf. Daar zit natuurlijk geen enkele Nederlander op te wachten. Het is echter bijzonder lastig voor de bewindslieden in Den Haag om hier succesvolle interventies op los te laten zo blijkt. Tot nu toe blijven de asieltoeristen lekker huishouden in de azc’s en in de directe omgeving daarvan. Dat komt onder andere omdat Nederland geen asielzoekers kan uitzetten naar bepaalde landen als de asielzoeker niet meewerkt aan de uitzetting. Dan zegt het ontvangende land ‘Als hij/zij niet wil, dan gaat het niet door (illegaal of niet). Als hij/zij wèl wil, dan is de persoon natuurlijk van harte welkom.’ U begrijpt wel waar zo’n regeling toe leidt.

Meewerkcriterium

Een even zo bijzondere regel is het meewerkcriterium dat in 2013 door de VVD is toegevoegd aan de kleine lettertjes van het kinderpardon. Dit houdt in dat een kind (in dit geval de ouders die verantwoordelijk zijn voor het kind) volledig moet meewerken aan de terugkeer naar het land van herkomst. Als er niet volledig wordt meegewerkt dan vervalt het recht op een pardon en word je gedwongen het land uitgezet. Er is eigenlijk geen land in de wereld waar burgers niet vrijwillig naar kunnen terugkeren aldus Hans Faber, hoofd van de Dienst Terugkeer en Vertrek tijdens een aflevering van de Monitor³ in 2017. Dus als je meewerkt aan je terugkeer ga je in de regel dus terug naar het land waar je vandaan komt. Dan pas heb je volledig meegewerkt en dan kom je in aanmerking voor een kinderpardon. Snapt u het nog?

Meewerkciterium geen oplossing

Ja, Nederland moet beschermd worden tegen ongewenste vreemdelingen, alleen nu worden de pijlen gericht op de verkeerde groep mensen. Op kinderen die in de meeste gevallen uitstekend zijn ingeburgerd en goed participeren aan de Nederlandse samenleving. Het meewerkcriterium, of liever gezegd het oprotkriterium, is in het leven geroepen omdat de VVD bang was voor een aantrekkende werking van het kinderpardon, maar wees nou eerlijk, hoeveel gezinnen zijn er nou extra naar Nederland gevlucht in 2012 juist door de kinderpardonregeling (toen het meewerkcriterium er nog niet was)? Heeft het meewerkcriterium van de VVD nou gezorgd voor een verlichting van de vluchtelingeninstroom? Ik dacht het niet, sla de kranten er maar op na. Als je kijkt naar de kenmerken van de overlastgevers, dan zie je dat het meestal alleenstaande Noord-Afrikaanse mannen betreft en geen vaders of moeders van kinderen. Sterker nog, ik ben ervan overtuigd dat vluchtelingen met kinderen juist door hun kinderen extra gemotiveerd zijn om het goed te doen in Nederland. De meeste ouders willen namelijk net als u en ik het beste voor hun kinderen.

Het beestje bij de naam benoemen

Hoe kan de gemiddelde Nederlander nou ooit instemmen met het versoepelen van een regel waardoor asielzoekers hier juist kunnen blijven als het woord asielzoeker synoniem is voor crimineel of terrorist? We willen toch dat raddraaiers zo snel mogelijk hun biezen pakken? Juist! De raddraaiers. Richt je pijlen op de raddraaiers. Niet op kinderen die zo zijn ingeburgerd dat het juist gevaarlijk wordt om ze ‘terug’ te sturen. Zeker als je hier geboren bent, alleen Nederlands praat en alleen de Nederlandse cultuur kent, dan loop je juist een enorm risico om een doelwit te worden van anti-westerse groeperingen in bijvoorbeeld Irak of Syrië. Het getuigt in mijn ogen pas echt van politiek leiderschap als je al je pijlen richt op criminele asieltoeristen en daar tegenover de 400 kinderen zet die het juist heel goed doen in Nederland. Noem het beestje bij de naam en gebruik geen kinderen als dekmantel voor falend asielbeleid.

Rol van de media

Daarom is het belangrijk dat er in de media goed onderscheid wordt gemaakt tussen ‘veiligelanders, asieltoeristen en terroristen’ tegenover mensen die vluchten voor oorlog, religieuze vervolging of andere haatcampagnes in hun land van herkomst. Nederland kan asielzoekers alleen accepteren en omarmen als de positieve berichtgeving de negatieve overtreft. Zo makkelijk is het. En er zijn succesverhalen genoeg, alleen zijn ze niet zo sensationeel als een verkrachting of een steekpartij in een azc. Zolang de media gedomineerd wordt door negatieve berichtgeving over een bepaalde groep criminele asielzoekers zal de publieke opinie altijd naar rechts doorslaan. Zorg voor een evenwichtige en eerlijke berichtgeving zodat Nederlanders en de politieke vertegenwoordiging waar ze op stemmen beslissingen maken waar Nederland echt beter van wordt. Zet deze 400 kinderen op een voetstuk en niet op het vliegtuig. Reserveer die plekken voor de asieltoeristen en terroristen. Ik zeg ja tegen verruiming van het kinderpardon en nee tegen asieltoeristen en terroristen.